Sjamaan ritueel uit 1999
Aan het team van begeleiders was op het laatste moment nog Madelon uit Berlijn toegevoegd en de weergoden waren ons meer dan gunstig. In de brandende zon werd het kamp op de eerste dag in gereedheid gebracht, en toen aan het eind van de dag de vuurmannen arriveerden kon de hut weer opgetuigd worden. s’Avonds werd er ook nog een speciale Sjamaan ritueel en healing ceremonie gedaan in de hut door Mike en Christel voor twee op het terrein werkende mannen met HIV. Zondag de laatste voorbereidingen en dan maandag meteen na de hut het bos in.
West (eerste dag van mijn sjamaan ritueel)
Ik heb geen benul van de tijd. De ruimte en de plaats is nog hetzelfde maar de derde dimensie is verdwenen. Behalve veel wegzakken, slapen, soezen en vervelen is het rustig. Mijn hoofd die gewend is topproductie te draaien ijlt nog wat na en start gedachten op die het niet afmaakt. Dat voelt wel onrustig maar ik probeer het te negeren en voed het verder niet. Ik heb nog maar drie keer gedacht: “Ik ga terug, wat doe ik hier eigenlijk in dit sjamaan ritueel.” Ik weet niet of dat veel of weinig is.
Focussen in Sjamaan ritueel
De zon kruipt naar het westen en zal straks wel onder gaan. Er is ondertussen niet veel veranderd. Behalve dan dat ik bezig ben om het gif dat ik in mijn lijf heb door mijn hoofd voel kruipen, vervuilinghoofdpijn. Toch nog niet voldoende ontslakt en terug gegaan in mijn eetgewoonte. Verder word ik steeds stijver en lukt het me steeds minder om me te focussen op iets. Ik zak nog steeds veel weg en hang maar wat te dromen. De natuur is verder constant en vertelt me ook niets nieuws. Eigenlijk ben ik gewoon een beetje sacherijnig en verlang naar een lekkere salade en een kippenbout. Op dit moment heb ik nog weinig geloof in de goede afloop.
wijze man rite Aura
De zon is bijna onder, vanaf hier kan ik het niet goed zien maar het licht wordt steeds schraler. Voor het eerst vandaag begin ik iets van de magie van mijn plek te voelen. Ik lag nog steeds was suf voor me uit te staren en probeerde mijn brein leeg te houden toen ik opeens heel duidelijk om de randen van de bladeren een prachtige groene waas waarnam. Bijna gelijktijdig vliegt er een squadron kleine vogeltjes over me heen en ik hoor ze niet alleen vliegen – zo dichtbij zijn ze – ik hoor ze ook communiceren met elkaar onder het vliegen.
Opeens is mijn brein weer klaar wakker en valt er een aantal kwartjes. Als de Aarde met de stenen het fysiek is, het gras, de kruiden, de kleine struiken het etherische (geven ook het meeste etherische energie af), de dieren en de bomen (met hun geheugen) het astraal dan zijn wij mensen in deze schepping verantwoordelijk voor het mentale gebied. Volgens mij doen we dat ook. bot is niet wat er mis is, alleen zijn we slecht in staat om die energie op een evenwichtige manier te laten doorsijpelen naar de volgende lagen.
mentaal wezen
Zowel naar boven als naar beneden zitten we behoorlijk verstopt allemaal. Ik begrijp nu dat ik zelf ook wat aanpassingsproblemen heb. Ik bevind me volop in de wereld waar etherisch en astraal de maat aan geven. Als mentaal wezen moet ik me opnieuw instellen op hun hartslag, hun wetten, hun evenwicht. Dat is voor een stadsmens als ik een hele overgang. Ik realiseer me dat ik helemaal niet wilde stoppen met dit sjamaan ritueel, het valt me alleen zwaar dat alles hier zo stroperig verloopt. Ik wil vermaakt worden, geprikkeld zoals ik dat buiten deze plek gewend ben.
Noord (dag II) Yoga
Werd vanmorgen wakker met de zon in mijn gezicht. Ik genoot van zijn warmte en van het licht. Toen ik mijn ogen sloot zag ik een muzieknoot die danste. Ik begon te zingen, te zingen voor de zon die me laat groeien, die voedt, die verwarmt en leven schenkt. Ik voel me rijk. Maar ook hongerig en ik maak me al weer zorgen, er zijn duizend reden om te stoppen en er zijn er maar drie om door te gaan. Ik haal mijn water op onder de boom vandaan. Ik merk dat zo’n wandeling al wonderen doet. Alles is stram en stijf, tijd voor wat beweging in dit Sjamaan ritueel. Op mijn slaapplekje probeer ik wat Yoga-oefeningen te doen om mijn rug en beenspieren een beetje losser te maken.
Dromen
Ik schat dat het zo rond de middag is. De zon staat pal boven me en ik heb vanmorgen lang in het veld voor mijn eigenlijke plek gezeten. Korte slaapjes wisselen elkaar af en ik droom veel maar moet ze scharen onder de verwerkingsdromen. Onaffe zaken worden af gedroomd in dit Sjamaan ritueel, of geven helderheid over dingen waar ik misschien te snel over heen ben gestapt. In de doos die ik bij de boom heb gezet met de vraag me wat crackers te geven, vind ik drie volkoren kaakjes.
Een waar feestmaal, waar ik intens van geniet. Met kleine konijnenhapjes geniet ik van iets vast in mijn mond en proef de smaak die ik nooit eerder in een kaakje proefde. Ik weet nog steeds niet echt wat me te wachten staat en merk dat ik steeds meer heen en weer wordt geslingerd tussen willen opletten en niets missen en een halve droomstaat die me zweverig en on-gefocust maakt. Ik heb wel de indruk dat wat ik hier ook doe, ik me in ieder geval energetisch zit op te laden.
Chaos
Het strak blauw heeft plaats gemaakt voor egaal grijs. Ik bid dat het niet gaat regenen. Dat zou me erg in mijn doen en laten belemmeren omdat ik dan onder een zeil moet gaan zitten met mijn slaapzak en weinige bezittingen om die droog te houden. Geen tent en luxe voor mi j op deze (Nest. Ook merkte ik dat de grootste weerstanden een beetje weg waren. Langzaam was ik toch nog teruggeschakeld op het tempo van dat wat me omringde.
De kleur van de aura van mijn eik is veranderd van groen naar transparant oranje. Als ik mijn ogen sluit ervaar ik sinds vanmorgen ook andere kleursensaties die vooral in de hogere kleurfrequenties zijn, blauw, violet, paars. Het etherische blijft boeien, waarschijnlijk omdat ik hier een soort overdosis oploop. Een aantal opmerkelijke zaken:
• Als ik tegen de eik op mijn plek ga zitten komt de hoofdpijn terug, ga ik er vanaf dan is het meteen weg. Als ik Eik vraag hoe dat zit, begrijp ik dat het niet een enge eikenziekte is maar dat het mijn “moeite” is om de energie van de boom te “begrijpen” die schuldig is aan het gevoel in mijn hoofd.
Etherische
• Het is net of de vogels en de vliegen voortdurend in de weer zijn om het etherische te ordenen. De vogels en de insecten hebben een heel eigen plek in het vier-lichamenmodel. Naast dat ze in de voedselketen dicht bij elkaar staan, verzorgen ze net als de elfen de doorstroming van de lagen. Ze zijn een soort tussenruimte spookjes. Voortdurend in de weer om de energie te richten, in beweging te houden en te vervolmaken, En dat alles om het evenwicht in stand te houden.
Wiskundige figuur
Tijdens het schetsen van mijn omgeving, dat ik soms doe om me verder te verbinden met die plek, merk ik steeds meer dat mijn mentaal op geen enkele manier in staat is de complexiteit van de natuur te bevatten.
Het laatste houdt me nog wel een tijdje bezig en brengt me op het volgende. Ons mentaal is in staat om vierkanten, eclipsen, cirkels, piramides, driehoeken en welke andere wiskundige figuur dan ook te begrijpen of in ieder geval te vertalen als een symbool. Maar je komt steeds iets tekort, iets dat ons mentaal niet kan pakken. Iets dat we niet kunnen vertalen omdat het steeds anders is, chaos dus. Het is wel iets dat de natuur zoveel unieker maakt dan ons zogenaamde superieure brein. Het is net als met computers, wat er niet in zit kan hij niet.
Dieren
De dieren uit mijn eerdere Sjamaan ritueel de deathlodge heb ik nog steeds niet gezien. De kraaien hoor ik maar zitten bij mijn buurvrouw 500 meter verderop, het hert heeft zijn route door de drukte waarschijnlijk omgelegd, en de ganzen zitten op Ibiza. Deze plek wordt voornamelijk bevolkt door kleine zangvogels en insecten. Ik ben voor hen al een normale verschijning aan het worden en ze komen steeds dichter bij me zitten.
De tweede dag loopt al weer ten einde. De zon is al niet meer zichtbaar. Het avondconcert heeft een aanvang genomen. De insecten ontwaken uit hun lome gang. Een van de vogeltjes die in de struik naast mijn slaapplek woont komt naast me op een tak zitten. Hij kijkt me aan en vliegt dan verschrikt weer weg. In de verte hoor ik de geluiden van het basiskamp. Eigenlijk verlang ik naar gezelschap en voel ik me hier heel eenzaam. Ik zou willen praten en lachen, eten en drinken. Maar ik hou vol, nog twee dagen dan kan ik weer praten met mensen denk ik en val gelukkig in slaap.
Oost (dag drie) Water
Het begin van de dag is een beetje vreemd. Door mijn gemijmer gisteravond heb ik te laat de waterfles bij de verzamelplek gezet. Geen water dus. Ik ben een beetje door mijn energie aan het raken en put al uit mijn reserves. Lopend naar de verzamelplek val ik zwart weg. Ik moet nog drie keer gaan kijken voor ik Madelon en Christel tegen het lijf loop die de fles net wilde vervangen.
Blij als een kind struikel ik terug en spoel mijn droge mond. Het water smaakte nog lekkerder. Het was het lekkerste water dat ik ooit gedronken had. Koel, zacht, fris en zoet. Net als gisteren tekent zich een symbool op mijn netvlies. Associatief vertaal ik het als brug. Hoe kloppend bleek dat later. Mijn weerstand is nijg niet echt gebroken en ik besluit nog minstens ieder uur dat ik terug ga, dit is niks voor mij.
De laatste restjes zijn het ergst, het enige waar ik aan kan denken is eten en bommen maken voor alles wat vies en voos is in deze wereld. Natuurlijk probeer ik, zoals Jashan uitlegde, al deze zwarte kantjes naar het licht te brengen maar als het licht niet gauw naar mij komt heb ik daar straks geen energie meer voor.
Lucide
Tijdens het middagdutje gebeurt iets prachtigs. Ik heb een lucide droom die me op een heel ander spoor zet. De droom begint als ik in het veld, waar ik spurt kijk, sta en het hert uit het struweel zie stappen. Onze blikken kruisen elkaar en ik sta aan de grond genageld Ze komt op me af en blijft me daarbij steeds strak aankijken. Ik ben gehypnotiseerd als ze voor me staat Ze laat haar hoofd zakken en likt mijn hartstreek driemaal Ik voel dat er een enorme ruimte ontstaat, als of er een last van me afvalt.
Ze likt nogmaals drie keer, ik ervaar mezelf nu alleen nog maar als een groot hart. Heel mijn bewustzijn zit in dat hart. Hert kijkt me nogmaals aan en likt me nog een keer, mijn hart lijkt open te barsten en honderden vogels vliegen eruit. Het was net of al de vogels, de musjes, de koolmees, es, de gekke boomklever, de sijsjes die ik de afgelopen dagen in mijn hart had gesloten er weer uitkwamen.
Ze vlogen alle kanten op en leken te krijsen: “Peter is vrij, Peter is vrij’. Daar stond ik in een totale staat van gelukzaligheid toen kraai kwam aanvliegen en boven op mijn hoofd landde en eerst zijn kopje langs mijn voorhoofd streek, alsof hij zeggen wilde, hallo hier ben ik dan. Het volgende moment echter prikt hij met zijn scherpe snavel bliksemsnel mijn beide trommelvliezen door en voel ik het bloed langs mijn schouders lopen. Het volgende moment voel ik de wereld onder me vandaan glijden en lig ik op de grond. Mijn weerstand is gebroken; ‘ik wil niets meer, zie niets meer, hoor niets meer. Ik ben!
Vertrouw!
Dan zie ik de ganzen boven me overtrekken op dezelfde manier als dat ik ze tijden de deadlodge heb zien overtrekken. Alleen beginnen ze halverwege die beweging te cirkelen en spiralen ze naar beneden. Ze nemen me tussen zich in en vliegen met me omhoog en lijken te zeggen: “vertrouw, vertrouw, vertrouw’. Ondertussen gaan we hoger en hoger tot de aarde er uit ziet als een grote lappendeken van groene en gele lapjes. Dan laten ze me los, en in een duizelingwekkende vaart val ik Vertrouw, vertrouw, vertrouw bid ik. Dit was de test.
Als kind was dit de ultieme nachtmerrie, duizenden keren was ik al gevallen van grote hoogte. Altijd maakte ik mezelf voordat ik neerkwam wakker. Vertrouw, vertrouw, vertrouw, gonsde het in mijn hoofd Ik kwam neer alsof ik van de stoep sprong. Er overspoelde me een machtig gevoel, eindelijk had ik het gedurfd. Nu kon ik de wereld aan, ik was een kind van God en alles wat ik hoefde te weten is dat ik moest ver trouwen.
Ik ben
Op dat moment onderbrak de realiteit van een vallende tak op mijn benen mijn droomstaat in dit super Sjamaan ritueel. Klaarwakker en totaal verkwikt was ik. Een ander mens. Helderder leek alles. Overzichtelijk zonder nog te hoeven denken of te willen begrijpen kon ik om me heen kijken. Wanneer ik dit thuis op mijn pc zit uit te typen realiseer ik me dat als dit zonder de voorgaande dagen en weken met me was gebeurd, dat ik gedacht zou hebben dat ik gek was geworden. Of dat iemand een pilletje in mijn thee had gedaan. Maar het was niet iets waar je over nadacht; het was. Ik ben!
Het heeft bijna twee weken geduurd voor het gevoel dat ik geopereerd was in mijn borst, weg was. Ik stond zo open dat toen ik na de Vision Quest buiten het veilige terrein van de quest kwam ik kinderlijke angsten voelden. Ik wist niet meer wat ik wel en niet kon. Niet meer hoe mensen op me reageren. Niet meer wat gepast was.
Opbouwend
Voor het eerst in mijn quest voel ik me werkelijk goed. Ik ben helder, energiek en heel lucide. Val niet meer om de haverklap weg maar zit al de hele middag na de droom te genieten als nooit tevoren. Gedachten zijn vanaf nu alleen nog maar opbouwend en zelfs de tekeningen die ik maak zijn veranderd. De chaos is van geen belang meer en ik kan mijn omgeving zien in zijn werkelijke context.
Ik beschouw me zelf wel als een geluksvogel. Als ik de afgelopen vijf jaar terug kijk is er veel gebeurd en heeft spirit me op alle punten en in al mijn Sjamaan ritueel gesteund en het nooit laten afweten. De vragen worden beantwoord, de energie die nodig is, is er, de helpers die belangrijk zijn, zijn er. Ik ben gelukkig.
Zuid (dag vier) Grootmoeder
De afgelopen nacht was op veel manieren een bijzondere. Allereerst was het vannacht volle maan en heb ik me aan het begin van de avond op het veld geïnstalleerd om de maan te zien opkomen. Het duurde even (zij was laat deze nacht) maar het was werkelijk magnifiek. Nooit eerder heb ik zo lang en zo intens van haar kunnen genieten. Toen ik verzadigd was van de energie en het bijzondere licht, heb ik mijn rateltje gepakt en ben ik ratelend en zingend op het veld gaan dansen voor deze grote grootmoeder. Daarna heb ik haar in een gebed nog gevraagd haar energie te geven aan de nieuwe plannen, en gevraagd aan alle planeten die ze kende hetzelfde te doen.
Grote vogels
Tijdens het kijken naar de maan is er en grote vogel aan de rand van het veld neer gestreken. Ik kan hem niet goed zien, wel horen. Hij tuutfuut als een bezetene en als ik naar bed ga kan ik niet in slaap komen. Opeens is er een tweede tuutfuut vogel, nu wisselen ze elkaar af en voel ik helemaal niet meer de behoefte om te slapen. Ik vind het wel boeiend. Ik vind het wel jammer dat ik niet weet wat voor een vogel ik hoor.
Voor mijn gevoel duurt het uren, ieder in een boom, tuutfuut, tuutfuut… Ik zak soms toch weg maar niet diep en als ik weer bewust wordt, tuutfuten ze nog steeds met z’n tweeën. Of het nog tot een copulatie is gekomen weet ik niet; uiteindelijk duurde het voorspel me toch te lang en ben ik weggegleden in een diepe slaap. Toen het licht werd en ik wakker werd, waren ze er niet meer. Later op de dag in dit Sjamaan ritueel heb ik nog wel een paar grote vogels (praying birds) gezien.
Eerder had ik dezelfde vogel al alleen zien vliegen dus ik vertelde mezelf dat dat de vogels waren die ik ’s nachts gehoord had.
Rust
De innerlijke rust is gebleven en ik voel me werkelijk verkwikt. Wat vreemd is na vier dagen vasten en de uitputting van het gefocust blijven op mijn vraag. Ik betrap mezelf erop dat ik al een uur zonder gedachten zit. Ik zweef een soort etherisch rond op mijn plek en maak op een andere manier dan voorheen contact met de planten en bosjes om me heen.
Wat een zalig gevoel, ik voel me net zo vrij als de vogels om me heen. Daarom besluit ik aan het begin van de avond terug te gaan. Voel dat ik klaar ben en verlang op een andere manier naar het gezelschap van de mensen van het basiskamp. Gelukkig ben ik niet de enige: op één na is iedereen in de loop van die avond al terug gekomen.
Bedankt plek, mensen die me steunde in mijn Sjamaan ritueel, vogels die me gezelschap hielden.
0 reacties